Blog
Praca zawsze była moją pasją. Sprawiała mi radość, pozytywnie „nakręcała”, pochłaniała mnie bez reszty – wypełniała „czas wolny”, zastępowała sen, odpoczynek i przyjaźnie. Ale przecież kochałam to, co robiłam, więc teoretycznie… nie pracowałam. Prawda, Konfucjuszu?
Entuzjazm i zaangażowanie były moimi znakami rozpoznawczymi. Wydawało mi się, że miałam niegasnące pokłady energii. Jednak coraz częściej mój organizm bronił się przed szalonym tempem i stresem. Problemy ze snem, objawy somatyczne, częste choroby. Byłam coraz bardziej zmęczona, ale praca dawała mi satysfakcję i przynosiła efekty – pozytywny feedback, awanse, nagrody. Nie zwalniałam tempa i chciałam więcej – bo przecież #lovemyjob!
Okazjonalne zmęczenie przerodziło się w chroniczne. Coraz częściej byłam poirytowana. „Chcę” zmieniło się w „muszę”. I nagle okazało się, że… nie mam już energii. Nie byłam w stanie normalnie funkcjonować – wyzwaniem okazało się wstawanie z łóżka, entuzjazm zastąpiła apatia i poczucie rezygnacji.
Wiarę w to, że wszystko jest możliwe, przegoniły zaburzenia lękowe i ataki paniki. Byłam wyczerpana. Wiedziałam, czym jest wypalenie zawodowe, ale nigdy nie sądziłam, że również mi może się ono przytrafić.
Nie miałam wyjścia – musiałam na jakiś czas zrezygnować z pracy.
Wypalenie zawodowe to zjawisko opisywanie od lat 70. ubiegłego wieku. Jako pierwszy zdefiniował je amerykański psychiatra H.J. Freudenberger – pracując w ośrodku dla młodocianych narkomanów, zaobserwował u wielu wolontariuszy stopniową utratę energii, motywacji i zaangażowania oraz obecność wielu symptomów psychosomatycznych. To widoczne wyczerpanie sił nazwał „wypaleniem” (burnout). Zjawiskiem interesowali się też inni badacze. Początkowo burnout był łączony jedynie z zawodami związanymi z niesieniem pomocy (pracownicy opieki społecznej i więzień, prawnicy udzielający porad i pomocy prawnej ludziom ubogim, psychiatrzy). Dziś syndrom wypalenia zawodowego jest dobrze opisany i wiemy, że może dotknąć każdego, kto doświadcza długotrwałego stresu w pracy.
Z tegorocznego badania przeprowadzonego przez Mindy wynika, że 75% respondentów odczuwało wypalenie zawodowe (w różnym stopniu) w ciągu ostatniego roku. Podobne wnioski wypływają z badań przeprowadzonych przez Instytut Gallupa - 76% pracowników przynajmniej od czasu do czasu doświadcza wypalenia zawodowego, a 28% twierdzi, że jest wypalonych „bardzo często” lub „zawsze”. Pandemia koronawirusa tylko nasiliła ten problem – aż 7 na 10 osób twierdzi, że rok 2020 był najbardziej stresującym rokiem w ich życiu zawodowym i negatywnie wpłynął na zdrowie psychiczne.
O wypaleniu mówi się coraz głośniej i częściej. O tym, że traktuje się je poważniej świadczy chociażby to, że Światowa Organizacja Zdrowia zaklasyfikowała wypalenie jako syndrom zawodowy, wpływający na stan zdrowia i mogący wymagać wsparcia lekarza. Od 1 stycznia 2022 roku znajdziemy wypalenie zawodowe w Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób i Problemów Zdrowotnych. Póki co nie jest ono traktowane jako klasyczna jednostka chorobowa, jednak według ekspertów uznanie wypalenia za „syndrom” otwiera ścieżkę do jego klasyfikacji jako choroby zawodowej.
Zmiana definicji i klasyfikacji syndromu burnout na pewno przyczyni się do zwiększenia świadomości na temat tego zjawiska i jego konsekwencji. Możemy się też spodziewać wytycznych WHO dotyczących wsparcia zdrowia psychicznego w miejscu pracy.
W wyniku pandemii COVID-19 wielu pracodawców wprowadziło rozwiązania wspierające wellbeing pracowników. Treningi uważności, kursy medytacji i jogi, konsultacje z psychologiem, edukacja w zakresie zdrowego trybu życia. Jednak to wciąż za mało. Aby z sukcesem przeciwdziałać wypaleniu i innym problemom związanym ze zdrowiem psychicznym, troska o dobrostan pracowników nie może przejawiać się tylko i wyłącznie w postaci benefitów - musi być elementem kultury organizacyjnej.
Pracownik powinien mieć poczucie, że dla jego szefa i firmy ważne są nie tylko cele i efektywność, lecz także pracownik jako człowiek – ze swoimi potrzebami i problemami.
Aby się tak stało, niezbędne są transparentna i dwustronna komunikacja, uważni i wyedukowani menedżerowie, rozwiązania wspierające równowagę między życiem prywatnym i zawodowym (m.in. elastyczność czasu i miejsca pracy) oraz pozytywna atmosfera pracy. Troska o zdrowie i szczęście musi stać się normą.
Kasia o kulturze feedbacku i szczęściu w pracy w DDTVN
Nie ma wątpliwości, że wypalenie zawodowe to wyzwanie, z którym pracodawcy będą się mierzyć coraz częściej. Organizacje są odpowiedzialne za dobrostan swoich pracowników i leży to w ich interesie. Badania pokazują, że wypaleni pracownicy tracą motywację i zaangażowanie, częściej chorują i przebywają na zwolnieniach lekarskich, ich energia skupia się na przetrwaniu – w efekcie są mniej efektywni i bardziej skłonni do zmiany pracy. Zatem przeciwdziałanie wypaleniu zawodowemu jest kluczem do przyciągania i zatrzymywania właściwych talentów.
Wypalenie zawodowe to syndrom rozumiany jako wynikający z chronicznego stresu w miejscu pracy, któremu nie udało się skutecznie opanować.
Charakteryzuje się 3 wymiarami:
Wypalenie zawodowe odnosi się konkretnie do zjawisk w kontekście zawodowym i nie powinno być stosowane do opisu doświadczeń z innych dziedzin życia.
Jeśli chcesz poznać więcej faktów na temat zjawiska wypalenia zawodowego pośród polskich pracowników zapraszamy do lektury naszego raportu. Znajdziesz w nim, oprócz skróconego artykułu Kasi, kilka innych tekstów dotyczących kondycji mentalnej, psychologii pracownika, wellbeingu i dbania o pracowników w firmach. Pobierz tutaj!
Źródła:
Kasia ZadrożnaPOBIERZ APLIKACJĘ MINDY I ZADBAJ O SWÓJ UMYSŁ
Pobierz aplikację i przekonaj się, że warto zainwestować w spokój i własny rozwój mentalny z Mindy!
